بازی محلی ریگ واچَقو

مزه ی این بازی بیشتر به جمع بودنش می باشد و اینکه لااقل چهار نفر دور هم بنشینند تا پس از گروه بندی دو به دو بتوان با جمع زدن امتیازات نهایی، برنده را مشخص نمود.

این بازی با پنج ریگ انجام می شود.

برای اینکه آغازگر بازی معلوم شود از روش ده، بیست، سی، چهل…صد  استفاده میشد (البته روشهای دیگری هم وجود داشت)و یک نفر از گروه با دست بر سینه یا پای دیگر افراد گروه می زد و آغاز به خواندن اعداد ده، بیست، سی ، چهل ….صد می کرد و رقم 100 به هر کسی که می رسید او آغاز کننده بازی بود.

پس از اینکه شخص آغاز کننده بازی، هر پنج سنگ را کف دستش قرار می داد، آنها را با یک تحرک ناگهانی بر پشت دستش می ریخت.عدد ریگهای مانده بر پشت دستش را جمع می زد و به عنوان امتیاز اولیه نگه می داشت.یعنی هر ریگ 10 امتیاز.

 

 سپس بازی را آغاز می کردند و کل پنج ریگ را روی زمین می ریختند و بعد از آن یکی از ریگها را بطور جداگانه انتخاب نموده و به هوا پرتاب می کردند و بلافاصله یک ریگ را از زمین بر می داشتند و سنگ پرتاب شده در هوا را نیز پس از آن در هوا می چقیدند(می گرفتند) و این عمل تا جمع کردن هر چهار ریگ از روی زمین ادامه داشت.

 

  در مرحله ی بعد مجدداً همان عمل ازسرگیری میشد و هر پنج ریگ بر زمین ریخته میشد اما بجای اینکه یکی یکی ریگها را بردارند دو تا دو تا ریگها را از زمین جمع می کردند.یعنی یک ریگ به هوا پرتاب میشد و بلافاصله دو تا از ریگها از زمین جمع می شدند و بعد هم ریگ معلق در هوا را می چقیدند.

در ادامه ی بازی نیز همان عمل ازسرگیری می شد و یک ریگ جداگانه و سه ریگ نیز با هم از زمین جمع می شدند.

و نهایتاً یک ریگ را به هوا پرتاب می کردند و چهار ریگِ مانده را با هم از زمین جمع می کردند.

در حین بازی اگر کسی پیروز به انجام گرفتن ریگ معلق در هوا و یا جمع کردن ریگها از روی زمین نمیشد در همان مرحله از بازی خارج می شد و ریگها را به نفر بعدی می داد.

 

  در ابتدای بازی نیز اگر کسی دوبار ریگها را از کف دستش به پشت دستش می ریخت دوچوئه(1) شده و می سوخت و اگر در حین برداشتن ریگها از زمین آنها با هم بر خورد می کردند شخص، بازنده بود و ریگ را به نفر دیگر می داد.یکی از نکات مهم در این بازی، مهارت افراد در ریختن ریگها برروی زمین بود به نحوی که بتوانند به آسودگی آنها را از زمین جمع کنند و البته همیشه مورد اعتراض دیگر افراد قرار می گرفتند.

به مانده ریگهای بازی ” ته بلال “(2) می گفتند.

این بازی آنقدر ادامه پیدا می کرد تا بالاخره داد بزرگترها هم در می آمد و معمولاً با این جمله از زبان یکی از آنها بازی به پایان می رسید:” بِِتَرکین، بَسِتونه، پاشین بیاین، مگه گُشنَتون نیس؟”، یا با دعوایی سوری و با بر هم زدن بازی توسط یکی از افراد گروه همه به سمت سفره حمله می کردند.

******

1-پدرام/کتاب فرهنگ لغات و اصطلاحات عامیانه داراب.
2-همان.

منبع:rasekhoon.ne